Het regende en de dochter was bezig. Ze had een beeld in haar hoofd en zocht naar manieren om het van hoofd naar papier te krijgen. Knip, plak, teken, gum, opnieuw, knip, plak, …
Idee was om veel applicaties te maken en er een vest helemaal mee vol te plakken. Echt veel.
Volgende stap was het ontwerp op ware grootte. We hadden geen groot papier, maar gelukkig wel oude posters. Knippend en plakken groeide het onder haar handen. En toen ze het optilde! Wow, toen was er ineens weer een heel nieuw idee.
Ik liet haar het werk van Bas Kosters zien. Je weet wel:
Toen werd ze stil. Heel stil. En ik vertelde dat online.
En toen gebeurde er iets moois:
Ik weet zeker dat dit zo’n moment was dat haar altijd zal bijblijven. Want inmiddels waren er best wat mensen die haar vest een beetje raar vonden. Die vroegen waarom je dat wil, zo’n vest. Maar vastberaden hield ze koers. Dank Bas en team!
Ze kocht en regelde de kringloopwinkel leeg en hosselde Echt Heel Veel patches.
En we werkten eraan. Avonden lang!
En toen was het klaar.
Het is gaaf en raar. Het is geweldig. Ze is blij en trots.
En toen stelde ze de grote vraag: wat vindt Bas?
Nou, dat dus. Dank Bas. Zo’n tweet doet echt heel veel. Ik weet niet precies wat; maar iets met eigen ideeën, zelfvertrouwen en doorzetten. Dank.
Oh, en hoe het heet? Harajuku. Google maar.