Het is gedaan. Je bent er niet meer. Ik mis je.

Ik zal je naam blijven zeggen.*

In lezingen: waar ik vertel over hoe je werkte vanuit het vertrouwen dat je kreeg. In de op het oog rommelige werkplaats waar jullie hoogwaardige technologie bouwden. Gewoon. Ik zal vertellen dat een ingewikkeld denkproces niet altijd zichtbaar is, maar dat we -als we onszelf en de ander vertrouwen- mooie dingen kunnen laten gebeuren. Als we vertrouwen geven en krijgen.

Ik me herinner me hoe jij en mama mij tot een maker maakten. Door het voor te doen, ons mee te laten doen en ons zelf aan de slag te laten gaan. En jouw verdriet over de beeldschermkinderen van nu heb ik als ernstige opdracht opgevat.

Ik zal je naam blijven zeggen als we met onze stichting mooie dingen bedenken om andere ouders en leraren te helpen ook van hun kinderen echte makers te maken. Makers die techniek als vrolijk, creatief instrument beschouwen en door te maken hun plek in de wereld vinden.

Ik zal je naam blijven zeggen als ik mijn liefde voor de Radiotelescoop bezing. Het enige gebouw waar ik verliefd op ben, al vele jaren. Een liefde die jij al van jongs af aan hebt opgestookt en aangewakkerd. Je werkte daar immers!

Ik zal blijven vertellen hoe mooi het is om groot te dromen, dat fantasie tot ver in het heelal kan reiken en dat alles wat je wil ooit mogelijk wordt.

Dank pap

Ik dank je voor alles dat je me gegeven hebt. We zullen onverminderd hard werken om dat waar jij voor stond waar te maken in de nieuwe generatie.

Dag pap

Het is gedaan. Je bent er niet meer. Ik mis je.

*Aanvulling 25 juni: Het belang van een naam blijven zeggen begreep ik door de mooie posts van Paul van Buuren. Dank je Paul.