Het was veel te lang geleden dat we ècht lekker hadden geklooid en Astrid voelde dat haarfijn aan. Dus, we gaan met felgekleurde handschoentjes, regenvaste boekjes en de camera op pad. Dit is wat er ontstond. 

We moesten even resetten. Soms doe je dat in je uppie, lekker met warme chocolademelk, in je wollen trui, op de bank, maar wij resetten vandaag banjerend in het Sloterpark. We doen nutteloze, kleine dingen: pseudo-wetenschap met de meten is keten spullen.

We willen in elk geval het watervaste boekje en pen testen en een flinke rij temperaturen in de ‘wilde natuur’ opnoteren. De inzichten moeten natuurlijk nog bevestigd worden door het nationale rekencentrum ofzo, maar onze voorlopige conclusies zijn: dikke bomen zijn koeler dan dunne bomen, zwemtrapjes in koud water zijn warmer dan het water, maar kouder dan lantarenpalen en broeken geven meer warmte af dan je jas.  Het is duidelijk, hier is wetenschap gaande!

Intussen praten we goed door. Het doen van ‘nutteloze’ ‘makkelijke’ bezigheden bewijst ons een echte dienst. We zijn melig, maar hebben het ook over belangrijke dingen zoals of we door de modder naar het disc golf goal moeten lopen of niet.

Nadat we eindelijk bewezen hebben dat QR-codes best koel kunnen zijn (kijk maar naar de foto) en gezien hebben dat de dierenboerderij geen subsidie meer krijgt en moet sluiten ging Astrid over tot het fotograferen van een kleurencollectie. Een fikse taak zo midden in de winter.

Maar waar gaat deze post eigenlijk over? Mja, dat is een goeie vraag. We deden vandaag iets wat belangrijk is. Iets nutteloos, expres, zonder excuus en nog een woord met een X.

Ik weet niet hoe Astrid er zo bij kwam om dit te doen, maar het had het juiste effect: blosjes op de wangen, bezig geweest, zonder zware discussies (zover ik me kan herinneren). Erg fijn! Oh en dit poster was ook best mooi. Ik dacht dat het over een verloren huisdier aan de LSD ging. 

Van noteren naar sorteren

Het gevoel van voldoening deed mij denken aan het weekend ervoor. Mijn ouders waren op bezoek. Da’s altijd gezellig, maar de koetjes en kalfjes zijn meestal snel over tafel.

Zo is het vaak bij ons: we zijn een super effectief gezin. Whatsappje, stofzuigen, knuffel, data overdragen, drankjes drinken, de agenda bespreken, nootjes, zoenen, knuffelen en de zondag is weer voorbij.

Maar niet deze keer! Mijn moeder had namelijk de Lego uit mijn jeugd (en die van mijn broertje) meegenomen.

Eerst wilde ik (grofweg) mijn Lego ertussenuit pikken zodat mijn broerje zijn Lego kon voegen bij de collectie van die van zijn kinderen. Ik had mijn ogen al laten vallen op de NASA lego-mannetjes, maar daar was ik al snel niet meer mee bezig. We waren omwille van duidelijkheid toch ‘snel’ alle Lego op soort aan het sorteren.

Viertjes bij viertjes, technisch Lego bij ander Lego met gaatjes, stuurtjes bij stuurtjes, bordjes bij bordjes en ga zo maar door. En intussen waren we lekker aan het babbelen over van alles en nog wat. Erg gezellig. We waren letterlijk en figuurlijk in onze nopjes.

Drie uur later (!) was het klaar! We hadden ALLE Lego gesorteerd èn geknolled (netjes recht neergelegd). Zo lang waren we sinds tijden niet samen bezig geweest! Wat heerlijk!

Nog wat sap en nootjes erbij en de dag was vol. We hadden alles besproken, fijn geconcentreerd bezig, maar ook gezellig en grapjes gemaakt, zonder moeite te doen! We waren allemaal voldaan en blij!

Dit klinkt natuurlijk super vanzelfsprekend, maar als werkmens, werk ik vaak heel hard en dan doe ik totaal niets. Maar dat niets doen voldoet meestal niet. Het zijn soort van de lege calorieën van uitrusten. Het lijkt erop, maar heeft niet hetzelfde effect.

Dat niets doen heeft vaak ook veel met schermpjes en nieuwe informatie te doen, want als je dan toch stil zit … Maar dan mis je dus iets! Je mist samen zijn, je mist om je heen kijken en je mist gewoon wat sociale uitratel-tijd in je hoofd.

Dus waar gaat dit naartoe? Nou misschien dat we af en toe even samen iets nutteloos moeten doen. Dat mogen we ook ‘klooien’ noemen, maar niet om te creëren, maar … nou … gewoon om even bezig te zijn terwijl je hoofd, je mond en je hart vanzelf hun weg vinden. Dat hebben ze blijkbaar nodig! (Duh)

Onze harten, hersens en lijven hebben af en toe wat tijd voor zichzelf nodig, dus dat moeten we met ons leven even aan de zijlijn.

Ik denk dat hondeneigenaren het zo verplicht hebben moeten programmeren in hun dag, omdat zo’n dier toch even moet lopen. Mensen zonder dieren doen dat soms helemaal nooit! Dat hebben die mensen met autonoom rondlopende dieren toch stiekum wel goed voorelkaar!

Dus: pak een vriend, vriendin, familielid. Doe samen een nutteloos ding in- of uit de buurt en laat, nadat je de deur achter je dicht trek, gebeuren wat gebeurd. Raak elke boom zo hoog mogelijk aan, meet de maat van je kasten, sorteer blaadjes in het park op kleur, alphabetiseer je zoetbeleg en laat de rest gaan waar het gaat.

Gewoon lekker banjeren met iets nutteloos erbij. Fijn!