Tegenover elkaar aan een piepklein tafeltje in een restaurant in Amsterdam. We hadden elk een behoefte, het kriebelde, we wisten het allebei en moesten het tegen elkaar vertellen.

Dit is een ode aan de relatie met mijn klooivriendin Astrid. We noemde het die avond “Lekker Samen Klooien”. 

Aan dat tafeltje gebeurde iets moois: onze behoefte bleek compatibel en ritste heel mooi: we willen samen maken om het maken, om het plezier, om het verkennen, om te leren, maar niet omdat het moest, maar omdat we niet anders konden.

Vorig jaar hoorde ik op de Maker Faire in New York iets heel moois van maker Laura Kampf. Er werd gevraagd wat haar doel was om te maken. En ze zei:

Maken is geen keuze voor me, of een activiteit, maar maken is mijn stem. Dit is hoe ik praat met de wereld.

Ik viel daar midden op het grasveldje onder het tentje stijl achterover van emoties (en nu nog, bij elke keer dat ik dit lees). Blij, vrolijk, moeilijk, huilen en openbaring. Alsof iemand laat zien dat je een puzzel aan het leggen bent, terwijl je nog moeilijk aan het kijken bent naar die rare gekleurde vormpjes van karton.

Dit is volgens mij waarom Astrid en ik goed samengaan. Dit begrip, de vrijheid en verplichting, de vrolijkheid en de frons van belangrijkheid en dan de grijns van lekker samen klooien.

Lekker samen klooien is, nu ik terugkijk, mijn safe space en mijn levensgevaarlijke avontuur. Het is klep dicht, tong in de juiste mondhoek, dingen vastpakken en uitproberen. Maar het is ook delen van plezier en complexiteit, samen fiksen, weggooien en opnieuw, net zolang tot wij beter en het ding interessanter en toffer is.

Als laatste: lekker samen klooien is belangrijk. De wereld wordt er beter van. Mensen worden er gezonder en samener (meer samen) van. We snappen beter hoe dingen werken, zodat we er met onze tengels afblijven en genieten, of met beide armen omarmen en vormen, hermaken, beter maken en gebruiken.

Samen klooien we net zolang tot de wereld een patina van verkennen, begrip en liefde heeft.

Dit besef heeft me letterlijk een herstart gegeven in hoe ik als jongentje naar de wereld mag kijken en vooral hoe ik de fuck er niets van begrijp, hoe ik elke dag moet leren door het vast te houden en samen met jou te beleven. Liefde.