Vandaag waren we naar Arp. In het Kröller-Müller Museum. We verwachtten veel beelden als zeepjes zo rond en verheugden ons op de wat idiote witte fietsen op de Veluwe. We hadden een blind date gedaan, dus we wisten er veel van. Er kon niets mis gaan.

Het ging niet mis, maar liep gelukkig wel geweldig uit de hand. Het begon al bij binnenkomst (rond één uur). We stonden nog niet eens in het museum en de zaalwacht kwam naar ons toe: ‘U weet dat de beeldentuin al om half 5 dicht gaat? U kunt er beter meteen naar toe, anders haalt u dat nooit.’ En tegen de kinderen (met Speurspel in hun hand): ‘Jullie lopen echt helemaal verkeerd, zo gaat het nooit lukken.’ Even voor jullie beeld: ze liepen nog niet eens.

Wij waren even stil. WTF dachten we.

En toen zagen we de glimlach. Eerst klein en toen best groot. ‘Welkom in het Kröller-Müller Museum! Veel plezier vandaag.’ Gekkigheid.

Arp

De tentoonstelling van Arp was echt geweldig. De zeepjes beeldjes (waar ik -om ze te kunnen vastpakken- best graag vitrines voor wil inslaan) waren precies als gehoopt. Deze vind ik echt heel mooi:

Maar wat ik er vooral mooi aan vind is de naam: Sculpture à être perdue dans la forêt (Sculptuur om in het bos te verliezen). En dat wist ik niet van Arp; hij was ook dichter!

Deze serie hieronder heet (vlnr): snorhoed, de zee, een navel, een navelfles, (volgende rij) snorklok, eierklopper en Arabische acht. Dat is best wel gaaf en gek. En dichterig.

En dan de echte gedichten! Hele rare, zoals deze:

Sekundenzeiger

daß ich als ich

ein und zwei ist

daß ich als ich

drei und vier ist

daß ich als ich

wieviel zeigt sie

daß ich als ich

tickt und tackt sie

daß ich als ich

fünf und sechs ist

daß ich als ich

sieben acht ist

daß ich als ich

wenn sie steht sie

daß ich als ich

wenn sie geht sie

daß ich als ich

neun und zehn ist

daß ich als ich

elf und zwölf ist.

(Hier trouwens nog meer Duitse Dada gedichten.)

Bos

Na ons bezoek bleef dat gekke behoorlijk hangen. We reden weg op onze idiote fietsen, bleken ineens een Arp-appel te hebben, vonden onderweg zomaar een fietspomp midden in het bos en kregen de onbedwingbare neiging in bomen te klimmen.

Raar maakt raar

Zoveel vrolijkheid werd echt veroorzaakt door zo’n vrolijk begin. Dank Hans Arp, wij vonden jouw kunst echt cool en hebben weer eens lekker in een boom gehangen. (En we kochten niet de catalogus, maar een dichtbundel, want we willen nog wel wat raarder worden.) En wat heb je trouwens raar haar!